ZNĘCANIE SIĘ NAD ZWIERZĘTAMI – CZYLI CO?

PRAWO CYWILNE

Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt w art. 6 ust. 2 zabrania znęcania się nad zwierzętami. Ustawodawca wskazuje, że przez znęcanie się nad zwierzętami należy rozumieć zadawanie albo świadome dopuszczanie do zadawania bólu lub cierpień.

ZNĘCANIE SIĘ – CZYLI CO?

Prawodawca wskazuje jakie zachowania uznać należy za znęcanie się nad zwierzęciem. Pośród nich wymienia się:

1. umyślne zranienie lub okaleczenie zwierzęcia;
2. znakowanie zwierząt stałocieplnych przez wypalanie lub wymrażanie;
3. używanie do pracy albo w celach sportowych lub rozrywkowych zwierząt chorych, a także zbyt młodych lub starych oraz zmuszanie ich do czynności, których wykonywanie może spowodować ból;
4. bicie zwierząt przedmiotami twardymi i ostrymi lub zaopatrzonymi w urządzenia obliczone na sprawianie specjalnego bólu, bicie po głowie, dolnej części brzucha, dolnych częściach kończyn;
5. przeciążanie zwierząt pociągowych i jucznych ładunkami w oczywisty sposób nieodpowiadającymi ich sile i kondycji lub stanowi dróg lub zmuszanie takich zwierząt do zbyt szybkiego biegu;
6. transport zwierząt, w tym zwierząt hodowlanych, rzeźnych i przewożonych na targowiska, przenoszenie lub przepędzanie zwierząt w sposób powodujący ich zbędne cierpienie i stres;
7. używanie uprzęży, pęt, stelaży, więzów lub innych urządzeń zmuszających zwierzę do przebywania w nienaturalnej pozycji, powodujących zbędny ból, uszkodzenia ciała albo śmierć;
8. dokonywanie na zwierzętach zabiegów i operacji chirurgicznych przez osoby nieposiadające wymaganych uprawnień bądź niezgodnie z zasadami sztuki lekarsko-weterynaryjnej, bez zachowania koniecznej ostrożności i oględności oraz w sposób sprawiający ból, któremu można było zapobiec;
9. złośliwe straszenie lub drażnienie zwierząt;
10. utrzymywanie zwierząt w niewłaściwych warunkach bytowania, w tym utrzymywanie ich w stanie rażącego zaniedbania lub niechlujstwa, bądź w pomieszczeniach albo klatkach uniemożliwiających im zachowanie naturalnej pozycji;
11. porzucanie zwierzęcia, a w szczególności psa lub kota, przez właściciela bądź przez inną osobę, pod której opieką zwierzę pozostaje;
12. stosowanie okrutnych metod w chowie lub hodowli zwierząt;
13. organizowanie walk zwierząt;
14. obcowanie płciowe ze zwierzęciem (zoofilia);
15. wystawianie zwierzęcia domowego lub gospodarskiego na działanie warunków atmosferycznych, które zagrażają jego zdrowiu lub życiu;
16. transport żywych ryb lub ich przetrzymywanie w celu sprzedaży bez dostatecznej ilości wody umożliwiającej oddychanie;;
17. utrzymywanie zwierzęcia bez odpowiedniego pokarmu lub wody przez okres wykraczający poza minimalne potrzeby właściwe dla gatunku.

Zaznaczyć przy tym należy, że katalog ten nie jest zamknięty, a ustawodawca posługując się zwrotem „w szczególności” spowodował, że wiele innych zachowań może zostać także uznanych za znęcanie się nad zwierzętami, jeśli polega na zadawaniu albo świadomym dopuszczaniu do zadawania bólu lub cierpienia, a nie zostało wymienione w ustawie.

Jak wynika z powyższego wyliczenia, nie tylko „bicie” jest znęcaniem. Pamiętać należy, że porzucanie zwierzęcia czy też utrzymywanie zwierzęcia bez odpowiedniego pokarmu lub wody – to także znęcanie się.

SANKCJA ZA ZNĘCANIE SIĘ NAD ZWIERZĘTAMI

Art. 7 ustawy o ochronie zwierząt przewiduje, że zwierzę doświadczające przemocy może zostać odebrane właścicielowi lub opiekunowi na podstawie decyzji wójta (burmistrza, prezydenta miasta) właściwego ze względu na miejsce pobytu zwierzęcia. Decyzja ta zostaje wydana po uzyskaniu informacji z Policji, straży gminnej, lekarza weterynarii lub upoważnionego przedstawiciela organizacji społecznej, której statutowym celem działania jest ochrona zwierząt. Od decyzji przysługuje prawo wniesienia odwołania do samorządowego kolegium odwoławczego w krótkim terminie 3 dni.

Ponadto, art. 35 ustawy o ochronie zwierząt przewiduje karę pozbawienia wolności do lat trzech za znęcanie się nad zwierzęciem.